โรคอีสุกอีใส ภาพรวมและวิธีการป้องกัน

โรคอีสุกอีใส (Chickenpox) เป็นโรคติดต่อที่เกิดจากเชื้อไวรัสวาริเซลลา-ซอสเตอร์ (Varicella-Zoster Virus) โดยเป็นโรคที่สามารถเกิดขึ้นได้กับคนทุกเพศทุกวัย แต่พบมากในเด็ก เนื่องจากยังไม่มีภูมิต้านทานหรือไม่เคยได้รับการฉีดวัคซีนป้องกันไวรัสนี้มาก่อน การแพร่เชื้อสามารถเกิดขึ้นได้ง่ายมากผ่านการสัมผัสโดยตรงกับผื่นของผู้ป่วย หรือผ่านทางละอองอากาศที่เกิดจากการไอหรือจาม

อาการที่พบบ่อยที่สุดคือการเกิดผื่นคัน ซึ่งจะเริ่มเกิดขึ้นหลังจากผู้ป่วยได้รับเชื้อไวรัสประมาณ 10-21 วัน หลังจากนั้นผื่นจะแปรเปลี่ยนเป็นตุ่มน้ำใส ๆ และในที่สุดจะกลายเป็นสะเก็ด นอกจากผื่นแล้ว อาการที่พบร่วมด้วยอาจมีดังนี้:

• ไข้
• ปวดหัว
• รู้สึกอ่อนเพลีย
• เบื่ออาหาร

1. ระยะที่หนึ่ง: ผื่นสีชมพูหรือแดงจะเริ่มปรากฏขึ้น
2. ระยะที่สอง: ตุ่มน้ำใสเริ่มเกิดขึ้นและจะแตกออก
3. ระยะที่สาม: สะเก็ดแผลจะเกิดขึ้นครอบคลุมตุ่มน้ำ และจะค่อยๆ หายไปภายในหลายวัน

ผู้ป่วยจะมีความสามารถในการแพร่เชื้อได้ตั้งแต่ 48 ชั่วโมงก่อนที่ผื่นจะเริ่มปรากฏ และจะยังสามารถแพร่เชื้อได้จนกว่าตุ่มน้ำทั้งหมดจะเปลี่ยนเป็นสะเก็ดแผล

การพบแพทย์เป็นสิ่งจำเป็นหากคุณหรือบุตรของคุณเริ่มแสดงอาการที่ชวนสงสัยว่าเป็นโรคอีสุกอีใส หากพบว่าผื่นมีการลุกลามไปยังตา หรือเกิดอาการอื่นๆ ร่วมด้วย เช่น หายใจลำบาก, ปวดกล้ามเนื้อ, อาการไอทรุดลง, หรือมีไข้สูงกว่า 38.9°C ควรรีบติดต่อแพทย์ทันทีเพื่อป้องกันภาวะแทรกซ้อนร้ายแรงที่อาจเกิดขึ้น

โรคอีสุกอีใสเกิดจากการติดเชื้อไวรัส Varicella-Zoster ซึ่งแพร่กระจายผ่านการสัมผัสโดยตรงหรือผ่านละอองในอากาศ ผู้ที่ยังไม่เคยติดเชื้อหรือไม่ได้รับวัคซีนมีความเสี่ยงสูงที่จะป่วย หากคุณทำงานในสถานที่ที่มีการรวมตัวของคนจำนวนมาก เช่น โรงเรียน สถานรับเลี้ยงเด็ก หรือสถานพยาบาล คุณควรพิจารณาการฉีดวัคซีนป้องกันเพื่อป้องกันความเสี่ยงในการติดเชื้อ

แม้โรคอีสุกอีใสในเด็กที่มีสุขภาพดีมักจะไม่มีอาการรุนแรง แต่ในบางกรณีสามารถเกิดภาวะแทรกซ้อน เช่น:

• การติดเชื้อแบคทีเรียที่ผิวหนัง
• โรคปอดอักเสบ
• โรคสมองอักเสบ
• ภาวะช็อกจากพิษ (Toxic Shock Syndrome)
• โรคเรย์ซินโดรมในเด็กที่รับประทานยาแอสไพริน